که جانم فدای تو

روزی ۱۰ تا تسبیح ذکر میگفت...نمیدونم چه ذکری میگفت...انگار واسه سردرد های من بود...همون روزا که سرمو میذاشتم رو پاش و گوشمو فشار میدادم به پاش تا نشنوم و اونم دستشو میذاشت رو این یکی گوشم و ذکر میگفت... من خوب شده بودم اما نذرش از این مادام العمرا بود...وسط تسبیح که می رسید نمیدونست از کدوم سمت فرستاده و همه ش شک میکرد...براش از مترو صلوات شمار خریدم...بعد یه مدت حتی فراموش میکرد که به ازای ذکری که گفته دکمه صلوات شمار و زده یا نه...چند وقت بعد ذکر هم یادش رفت...همه چیز یادش رفت اما هنوز هر ۱۰ دیقه ازم میپرسید" سر دردت خوب شد؟"