من به کجا سفر برم؟!

پیش از حرکت بگویم "ببخش اگر چند روزی ازت غافل میشم" و او هم بگوید "سرت سلامت بانویم...سفر به خیر"

سفر فقط با قطار...او هم همین عقیده را دارد...کمی که گذشت کتابی را از کوله ی قرمزم بیرون می کشم...صفحه ی اول آن را او نوشته...اولین هدیه ی اوست... می بندمش و به سینه ام فشارش میدهم...چشمانم را میبندم...می رسم... هندزفری را در گوش خواب آلوده ام فرو میکنم و...این همان آهنگ من است...آهنگ او برای من...لبخند می نشیند روی لب های رنگ پریده ام...دلم برایش تنگ می شود...بیشتر از این مدت هم دور بوده ایم اما مجبور به دوری نه...این خودش یک روز را یک سال می کند...روی تخت رها می شوم...جنینی میخوابم...او هم احتمالا خودش را زیر پتویش مچاله کرده...دلم برایش تنگ می شود...بیدار می شوم و دوش میگیرم...موهای خیسم گودی کمرم را قلقلک می دهد...گودی کمرم...نقص آناتومیکی ستایش شده ی بدنم...جایگاه دستان او...از توی کیف حوله را بیرون می کشم...دستمال کاغذی را سمت صورتم میبرم...پر می شوم از او...همان دستمالی ست که صفحه ی گوشی مرا با آن غسل داد...با عطر مخصوص خودش...دلم برایش تنگ می شود...لباس به تن میکنم و حمیرا را میپوشم...حمیرا...اسمی که او روی کفش هایم گذاشته...به بازار می روم...بستنی قیفی با نان سفت میخورم...او عاشق بستنی شکلاتی ست...آنقدر نگاهش میکنم تا آب میشود و دستم را چسبناک می کند...چادرم را سر میکنم...این همان چادری ست که در آن از من مقدس ترین الهه را ساخت...روبروی صحن می ایستم...آمده ام پیغام او را برسانم...نه نه... پیغاممان را برسانم...بر میگردم...غذا قرمه سبزی ست...همان جزء جدایی ناپذیر وجودش...دلم برایش تنگ می شود...

بیست و چهار ساعت است که کیلومتر ها از او فاصله گرفته ام...اما...

اوست گرفته شهر دل...